Use Verein hett enge Kontakte tau de VHS Herford. Jüst gaff et ne Mail mit en intressanten Gedicht taun Themoa CORONA:
De Minsch, meent wi, weer Gott sien Kind,
so gifft de Bibel dat to lesen: Ut backsig Lehm un Geist sien Wind
ward Gottes-Bild un Eerdenwesen. De Tieden bröchen Twiefel mit,
wi seht uns hüüt mit anner Ogen, de Wetenschaft ehr Forscher-Schritt,
de stell nu mal ganz anner Fragen: Is düsse Minsch de Schöpfungs-Kroon?
Un kümmt Adam ut Gott sien Hannen? He is een Apen-Mutation:
De Tofall bröch Adam tostannen. Man Adam seggt:
So oder so, ik laat mi dat doch nich bestrieden:
Wat ik hier meen un seggen do, dat is un blifft för alle Tieden.
Ik herrsch hier över Deert un Plant, ik ganz alleen kann Leven düden.
Wenn’t sien schall, bün ik Glücks-Mutant, heff Recht, mien Macht hier uttowieden.
De Mutation hett Vördeel bröcht, dat liggt nu düüdlich op de Hannen:
Mi steiht dat to, dat Levensrecht, ik bün de Herr in alle Lannen!
Doch nu hebbt wi Corona-Tied, een Virus lehrt de Welt dat Bangen.
Een Virus, winzig un vun wied un harr bloots een Verlangen:
Ik will de Herrschaft! Ik, de Wicht, un ut Pandora ehren Kübel,
gah mit de Minschheit in’t Gericht, ik bün de Held un speel den Düvel.
Adam, de Apen-Mutation is een Gefohr för’t wiede Leven
mit all sien Gier un raffig Doon; nu kann he geern mal töven.
Wer hier muteert, dat bün nu ik, kann doch dat sülve Recht verlangen!
Un nu speel ik mal de Musik ganz gräsig schrill, de Welt to bangen.
De Minsch hett keen besünner Recht, dat mutt he endlich mal begriepen.
Un nu geiht jem dat ok mal slecht, de Minschen, düsse Grootmuul-Typen.
Nu wendt sik mal dat Herrschafts-Blatt,
un nu regeert de Lüe-Lütten un sett de Minschenwelt mal matt:
In’n Schiet laat ik de Spinner sitten. Dat geiht mi böös nu gegen’n Strich,
un dat kann so nich lange blieven:
Dat Virus mutt alsbald torüch,wi Minschen mööt de Pest verdrieven.
Jawoll, he kriggt Kritik to höörn, de Minsch, un bitt sik op de Lippen.
De Tied seggt em, he mutt noch lehrn; dat Leven knufft em in de Rippen.
He hett de Schöpfung nich verstahn, he hett ehr allto ruug behannelt,
un dorför kriggt he nu den Lohn, denn nu hebbt sik de Tieden wannelt.
Ik meen, de Minsch hett grötter Recht, man kann warraftig nich verglieken;
dat Virus hett em Lieden bröcht, dorüm mutt nu düss Virus wieken.
Denn, Minschenkinner, de köönt lehr’n, un dat ward sik in Tokunft wiesen,
se lehrt wohrschiens Natuur to ehr’n na all den barg Corona-Krisen.
Villicht, dat ok de Minsch muteert un wiest denn noch ganz anner Sieden.
Dat Virus hett sien’n Sinn bekehrt, un he geiht to op beter Tieden.
Man stell sik dat mal bildlich vör: De Aap muteert to Minschenwesen,
wenn nu de Minsch muteren wörr, dat kunn de Welt-Problemen lösen.
De Minsch muteert to Minschlickeit – dat is mien allergröttste Höpen
– to Recht un to Gerechtigkeit, hett Pandemie ehr Lex begrepen.
Dat Klima nimmt he sik to Hart, he weet, dor mutt sik wat bewegen.
He speelt nu een bedachter Part de Schöpfung un de Welt to Segen.
Respekt is nu dat wichtigst Woort, Respekt för all dat bunte Leven.
De Minsch – muteert to fründlich Aart – is nu veel dichter an den Heven.
Sien Aart is slichter un is sacht, söcht Utgliek un söcht Freden.
Na, Virus, denn man gode Nacht! Corona slöög de Welt in Keden,
de Pandemie, se hett uns engt un uns den frieen Aten nohmen.
Man eenmal ward de Keden sprengt, un statts den Doorn blöht dor de Blomen.
Un nu genoog mit di, hau af! Nu rut mit di ut Schlund un Näsen!
Söök di ganz wied vun hier dien Graff; wi Minschen denkt an di mit Gräsen.
Un dien Mutanten, lösch de ut, wi wüllt bald wedder singen.
Dien Dood, du feixen Höllen-Bruut, dien Afgang ward uns Freiden bringen.
Denn kümmt de Dankbarkeit to Klang un maakt dat Leven lichter,
un alle Welt is een Gesang. Ik segg, al hüüt weet dat de Dichter.
3. / 2021 Cord Denker
Pestor ut Schleswig Holstein